Λόγω των συμπτωμάτων της, η διάγνωση της σκωληκοειδίτιδας δεν είναι πάντα εύκολη και μπορεί να συγχέεται με άλλες παθήσεις όπως γαστρεντερίτιδα ή ουρολοίμωξη. Γενικά ο γιατρός θα χρειαστεί να κάνει μια λεπτομερή κλινική εξέταση με ιδιαίτερη έμφαση στην κοιλιακή χώρα, ενώ μπορεί να χρειαστεί να γίνουν επιπλέον εξετάσεις αίματος (για να διαγνωσθεί τυχόν λευκοκυττάρωση που αποτελεί ένδειξη σκωληκοειδίτιδας) και εξετάσεις ούρων (για τον εντοπισμό πυουρίας και μικροβιουρίας) καθώς και ακτινογραφία θώρακος, (για να αποκλειστεί η περίπτωση της πνευμονίας) και κοιλίας (προκειμένου να εντοπιστεί ο κοπρόλιθος που ευθύνεται για τη φλεγμονή), ενώ μπορεί να χρειαστεί και υπερηχογράφημα ή αξονική εάν υπάρχει υποψία αποστήματος.

Ωστόσο υπάρχουν και ειδικές περιπτώσεις ασθενών, στους οποίους η σκωληκοειδίτιδα εξελίσσεται διαφορετικά, ανάλογα με την ηλικία και την κατάσταση της υγείας του.

Σε αυτούς περιλαμβάνονται:

Παιδιά: Παρουσιάζουν ταχύτερη εξέλιξη της φλεγμονής με υψηλό πυρετό και εμετούς.

Ηλικιωμένοι: Παρουσιάζουν πιο ομαλή εξέλιξη της νόσου, όμως γενικά στους ηλικιωμένους τα ποσοστά θνησιμότητας είναι μεγαλύτερα λόγω συνυπάρχουσας νόσου και μεγαλύτερων πιθανοτήτων εμφάνισης επιπλοκών.

Έγκυες: Σε περίπτωση εγκυμοσύνης, η διάγνωση είναι σαφώς πιο δύσκολη, καθώς η σκωληκοειδής απόφυση έχει εκτοπιστεί από τη μήτρα. Συνήθως εκδηλώνεται με έντονο πόνο και τάση για εμετό, ενώ οι αιματολογικές εξετάσεις δείχνουν λευκοκυττάρωση. Παρόλο που οι πιθανότητες θνησιμότητας για τη μητέρα είναι αμελητέες, στην περίπτωση του εμβρύου ξεκινούν από 2%-5% και μπορεί να φτάσουν και το 20% αν εξελιχθεί σε περιτονίτιδα.

Ανοσοκατεσταλμένοι ασθενείς: Εμφανίζουν τα ίδια συμπτώματα με τον υπόλοιπο πληθυσμό, ωστόσο πολλές φορές μπορεί να πρόκειται για εντερίτιδα, φυματίωση εντέρου ή λέμφωμα τελικού ειλεού που έχουν κοινά συμπτώματα με την οξεία σκωληκοειδίτιδα.